Verdere onderzoeksmethoden worden momenteel vooral vanuit wetenschappelijk oogpunt uitgevoerd. De relevantie voor het huidige gebruik in de praktijk kan daarom nog niet definitief worden beoordeeld.
De eerste gunstige resultaten bij de visualisatie van veranderingen in de tunica albuginea bij induratio penis plastica met behulp van STS werden beschreven door Austoni et al. [1] (Fig. 3.14). Bij deze ziekte kan echter sneller en goedkoper informatie over de omvang van de veranderingen in het corpus cavernosum worden verkregen door middel van een erectiepersonografie volgens SKAT. Sohn [6] rapporteerde over het distributiepatroon van het STS-contrastmiddel gadolinium-DTPA (Magnevist) binnen het corpus cavernosum als een mogelijke onderzoeksmethode om de arteriële toevoer naar het corpus cavernosum te beoordelen. Een sluitende indicatie voor deze procedure in het penisgebied kan momenteel niet worden gegeven. Beeldvorming op basis van magnetische resonantie is echter de belangrijkste diagnostische methode voor de opsporing en lokalisatie van prolactinomen in de hypofyse als oorzaak van erectiestoornissen en heeft over deze indicatie de beeldvorming op basis van röntgenstralen vervangen.
Fig. 3.14. Magnetische resonantiebeeldvorming van toegenomen bindweefselstructuren in het gebied van het corpus cavernosum bij induratio penis plastica.
Intraveneuze toepassing van een radionuclide (99mTc-pertechnetaat) werd gebruikt om hemodynamische veranderingen tijdens de erectie zichtbaar te maken als een screeningmethode om arteriële veranderingen te objectiveren [4]. Het uitwassen van subcutaan aangebracht 133Xe [2], gedeeltelijk na intracavernosale injectie van Prostaglandine Ej, is ook gebruikt voor klinische en wetenschappelijke doeleinden. De methode heeft zijn weg naar de routinediagnostiek nog niet gevonden vanwege de controversiële resultaten in sommige gevallen.
Een mogelijk samenvallen van erectiestoornissen en blaasontledigingsstoornissen, die vaker voorkomen bij neurogene ziekten en na radicale bekkenchirurgie, kan worden verklaard door de gemeenschappelijke zenuwtoevoer naar de urineblaas en het erectiele weefsel via parasympathische takken van de bekkenzenuw en sympathische vezels van de hypogastrische zenuw. Bij een opvallende mictiegeschiedenis kan een urodynamisch onderzoek met gelijktijdige videoregistratie nuttig zijn om vegetatieve neuropathieën in het bekkengebied op te sporen. Bij dit onderzoek wordt de blaas gevuld met warme (37 DC) contrastvloeistof met behulp van een transurethraal of suprapubisch ingebrachte katheter met dubbele loop (8 Charriere) en wordt tegelijkertijd de blaasdruk gemeten. De buikdruk wordt gemeten via een met vloeistof gevulde ballonsonde in het rectum.
Een meerkanaalsrecorder registreert continu het vulvolume van de blaas, het micturitievolume, de urinestroom en eventueel het elektromyogram van de bekkenbodem. De Detrusordruck, die wordt gedefinieerd als het drukverschil tussen intravesicale en rectale druk, wordt elektronisch berekend met behulp van een aftrekversterker en wordt ook continu geregistreerd. Vooral met gelijktijdige videodynamica kunnen de urodynamische parameters worden gecorreleerd met de morfologische afwijkingen van de urineblaas. Het is dit type onderzoek dat een nauwkeuriger analyse van de storende factoren mogelijk maakt, wat niet mogelijk is met conventionele urodynamica. Een voorbeeld is een gedeeltelijke verlamming van de urineblaaswand, die een directe aanwijzing is voor een gedeeltelijke neurologische aantasting van de innervatie van de urineblaas (bv. postoperatieve of posttraumatische neuropathie). Deze bevindingen kunnen bijzonder belangrijk worden bij de beoordeling van posttraumatische erectiestoornissen in combinatie met mictiestoornissen.
De registratie van elektrische potentialen via naaldelektroden die in het corpus cavernosum worden ingebracht, is voorgesteld als een mogelijke diagnostische methode voor de opsporing van neuropathie van de autonome innervatie van het corpus cavernosum en voor de diagnose van caverneuze myopathie [7]. Desynchronisatie van de elektrische potentialen zou wijzen op autonome neuropathie, terwijl lage amplitude en trage depolarisatie wijzen op caverneuze myopathie. Alhoewel de methode reproduceerbare resultaten lijkt op te leveren, is de oorsprong van de afgeleide potentialen onduidelijk. Een etiologische toewijzing van de "pathologische" bevindingen aan de klinische bevindingen lijkt momenteel voorbarig en moet worden gevolgd door verder wetenschappelijk onderzoek.
Alhoewel bij arteriële en gecombineerde arterieel-veneuze erectiestoornissen veranderingen zijn gevonden met behulp van elektronenmicroscopie, vooral voor gladde caverneuze spiercellen [5], kan lichtmicroscopisch morfologisch onderzoek van het corpus cavernosum biopt momenteel geen bijdrage leveren aan de pathologische opheldering van erectiestoornissen en kan het nog niet worden aanbevolen als diagnostische maatregel [3]. Op dit gebied wordt momenteel verder onderzoek verricht.
|
|
|
